Պողոս առաքյալը կորնթացիներին ուղղված նամակում ասում է. «Խաչի քարոզությունը կորստյան մատնվածների համար հիմարություն է, իսկ մեզ` փրկվածներիս համար, Աստծո զորություն և իմաստություն»։
Դժբախտաբար, այսօրվա կյանքում երազների հանդեպ ճիշտ ըմբռնում չկա, քանի որ ժողովրդի մեծ մասը փորձում է դրանց մեջ ինչ-ինչ նշաններ տեսնել. պատմում են միմյանց, մեկնաբանում, օգտվում երազահաններից և ընկնում մեծ մոլորության մեջ:
Կաթոլիկ եկեղեցին իր բազմադարյա արգելքներով ու ինկվիզիցիայի արյունոտ տեռորով անձնավորում էր «ծնողի կերպարը», որին և պատկանում էր իշխանության մենաշնորհը` «գաղտնիքը» պահելու պատրվակով։ Եվ պահպանում էր «գաղտնիքը» սեփական իշխանությունն ամրացնելու նպատակով։
Էս մեր խեղճ ազգը ոչ միայն աղանդակալել է, այլև մոլորվել ու անմտացել, ինչ դիվահար ու մոլորյալ բախտագուշակների, պառավական ու տգետ հեքիմների, ճակատագրապաշտների դուռը ասես չի գնում, միայն թե օգնություն գտնի։
Առակագրի խոսքի համաձայն` երիտասարդությունն այն տարիքն է, երբ մարդը հույժ ընդունակ է ուրախության, քանի որ ո՛չ երեխայի նման անկատար է, ո՛չ էլ ծերի նման ուժասպառ:
Երբեմն կասկածում ենք` մի՞թե իսկապես կարելի է խոնարհություն պահանջել յուրաքանչյուրից։ Որտեղի՞ց վերցնի այն սովորական մի մարդ, որը գոյության համար պայքարի մեջ է խրված իր հոգսերով, վախերով ու ինտրիգներով։
ՈՒկրաինական միջնորդավորված պատերազմը Արևմուտքի ու Ռուսաստանի միջև մոտենում է իր ավարտին այն տարբերակով, երբ հիմնական հակառակորդներից (ԱՄՆ և Ռուսաստան) ոչ մեկին ձեռք չի տալիս այն շարունակելը, քանի որ խաղաղությունն ավելի շահավետ կարող է լինել, քան պատերազմը շարունակելը...